Mooie toch over de Chamossaire en genieten van het werk van Saype

 

Het weer zit eindelijk mee. De wolken en mist zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor zonneschijn en warme temperaturen. Vandaag stond er een prachtige wandeling op het programma.

Om onze belofte na te komen, hadden we een route uitgestippeld van Bretaye naar Les Diablerets, een ander alpinedorp dat een zusterband heeft met Villars. Om niet tweemaal dezelfde wandeling te maken en onze jongens een nieuwe ervaring te bieden, namen we de kabelbaan naar Roc d'Orsay, die ons naar een hoogte van ongeveer 2000 meter bracht.

Toen we uitstapten, zagen we de Grand Chamossaire prachtig liggen. In plaats van rechtstreeks naar Bretaye te gaan, besloten we onze benen te strekken en deze top te beklimmen – deze kans konden we moeilijk laten liggen. Een andere reden om de Chamossaire te betwisten, is dat kunstenaar Saype, een jongeman van Frans-Zwitserse afkomst, net een gigantische creatie op de groene hellingen van de Zwitserse berg heeft gespoten. En met gigantisch bedoelen we écht groot: het kunstwerk strekt zich uit over 2500 m²!

We begonnen vol goede moed aan de klim. De Chamossaire ligt nog zo'n 200 meter hoger, maar het pad is zeer steil. Onderweg zweefden de stoeltjesliften boven onze hoofden.

Eenmaal op de top, was het uitzicht adembenemend. We hadden een 360°-zicht op de Rhônevallei, het Meer van Genève, de Mont Blanc, Villars alsook Leysin, een ander skidorp op de naastgelegen berg, bekend bij veel Belgen.

Na de Grand Chamossaire volgde de Petit Chamossaire, die we naar mijn weten nooit eerder hebben beklommen. De uitzichten op Le Lac Noir en Leysin zijn prachtig, maar de afgronden zijn steil en het pad is soms moeilijk begaanbaar. We moesten vaak op ons achterste naar beneden glijden. We waren zeker niet de enigen op het pad. Na ongeveer een uur kwamen we terug bij het basiskamp Col de Bretaye, waar we wat vers water dronken en een kleine snack aten.  Onderweg genoten we ook van het prachtige werk van Saype (foto’s doorgestuurd).

Ik had graag naar Les Diablerets gewandeld maar dergerlijke tocht zou nog eens 4u duren en was ook gevaarlijk. Ook Matice's pijnlijke hiel zorgde ervoor dat we besloten terug te keren naar Villars. De terugweg liep langs het 18-holes golfterrein. Er waren verschillende golfers aanwezig. Onze jongens vonden het vooral een sport voor rijke oude mannen. Alain is gewaarschuwd voor volgende week 😊.

Vanaf het golfterrein daalden we verder af naar Villars. We kwamen uit bij Hotel Le Parc, dat helaas helemaal verloederd is. Iets verder ligt Hotel Ecureuil, dat daarentegen in volle glorie verkeert.

Onze jongens waren iets sneller gegaan en hadden een voorsprong genomen. We spraken af bij het station van Villars, vanwaar we eerst nog naar de supermarkt gingen. Volgeladen en moe kwamen we aan bij La Residence na een wandeling van in totaal meer dan vijf uur.

Eenmaal terug bij de residentie waren we nog niet voldaan en besloten we onze benen af te koelen in een bergriviertje in Solalex. Hiervoor namen we de auto. Solalex is prachtig omringd door bergen en heeft iets weg van El Capitan. We installeerden ons bij de rivier, zetten een picknicktafel op en speelden een spelletje op de pietjesbak. Ondertussen legden we onze voeten in het koude bergriviertje om ze te laten ontzwellen van de inspanningen.

Rond zes uur reden we terug naar La Residence, waar we een aperitiefje maakten met pizzabrood en een glaasje witte wijn of bier. Daarna maakte Sofie zalm met spinazie en duchesse-aardappeltjes.  De kindjes aten fish sticks 😊